dinsdag 22 maart 2011

Het ware verhaal van Mozes bij de Rode Zee. ;)

Toen ik in 1979 in Beersheva was, ja de laatste plaats voor de Sinaï woestijn, waar alle immigranten een verplichtte "inburgeringscursus Ivriet" ondergingen, kwam Jiddische humor te sprake. Zo opperde ik - in onwetendheid? - dat het mij opgevallen was dat er nooit grappen over de Talmud oftewel het oude testamen verteld werden. Onze moppentapper zei: da's logisch, daar valt ook niks lolligs van te maken. Maar dat neemt niet weg dat er discutie bestaat over de ware historie! Zo heb je bijv. het verhaal van de vlucht uit Egypte. Dat van die opening van de rode zee gelooft eigenlijk niemand. Maar hoe zijn ze - de vluchtende Joden - dan wel de Rode zee over geraakt? Met een brug natuurlijk! Let me tell you the truth! (vrij bewerkt door ondergetekende omdat het toch al van 1979 geleden is. Hoewel... ik twijfel nu aan het jaartal. Maar dat mag de witz niet drukken)

>> Mozes met het joodse volk, achterna gezeten door egyptenaren, staan plots voor de rode zee. Links, rechts, nergens een mogelijkheid om het beloofde land te bereiken. En Mozes ziet in de verte achter zich stofwolken opkomen van de egyptenaren met paard en wagen - of opgevoerde kamelen, daar is men nog niet over uit.
"Godve#domme!!!" zegt Mozes, in wanhoop. Daarop onsteekt er zich een heftig onweer. Mozes kijkt op en ziet: twee zwarte wolken splitsen zich, gepaard gaande met heftige donder en bliksem. En dan, aus dem Blauen hinein, verscheint God hemzelf en donderderd tegen Mozes: WAT ZEIDT GIJ DAAR? (of DAARNET, daar zijn de historici het nog niet over eens) En Mozes schrok: "Oh Jeetje!!!," Slaakte Mozes uit tewijl hij op de knieen viel. God mompelde iets van "die is zijn tijd weer te ver vooruit" of zoiets want daar zijn de historici het nog niet over eens, en God vroeg: "Waaron hebt gij mij ... "aangeroepen" daarnet?" Mozes antwoorde in verwarring: "OMG!," (of zoiets want daar zijn de historici het nog stééds niet over eens) "weet U dan niet dat de egyptenaren ons op de hielen zitten en wij hier voor de zee staan?" God keek ff bedenkelijk en mompelde "alsof ik een glazen bol heb" (of zoiets; maar dáár zijn de historici nog niet over uit) en vervolgde: "Ja, en???" Mozes stamelde: "Waarom is er hier geen brug of zo? Ik ben al dagen onderweg.." en God onderbrak hem: "Gij hoeft alleen maar te vragen!" En God wees met zijn linker jat naar beneden en "Pwoeff!" wees met zijn rechterhand (of rechter hand, maar daarover is de Nederlandse Taalunie het weer niet eens) opzij en "Whoefffff" in de verte verscheen een stenen brug. Maar Mozes staat stomverbaasd te kijken. Want voor hem was op die eerste "pwoef" (of woef of fwoef, maar daarover hoeft niet gezeikt te worden) een brug van papyrus verschenen! Dus Mozes heeft een paar keer heen en weer gekeken en richt zich tot God: "Godallemachtig wat moet ik nu hier met een papieren brug en een stenen brug mijlen verderop???" God keek schaapachtig... of sracastisch maar daarover... nou om het verhaal kort te houden, God zeide: "Denkt gij dat ik jou en de (nu twijfel IK weer of het wel kudde was... 't was in 1979 toen Begin net 1 dag PM was...)enfin : God zeide dus, hij zei: "Wat? Vertrouwt gij niet op mij??? Denk gij dat Ik voor Ullie een waardeloze brug zo toveren?!" (N.B. er wordt nog heftig gediscussiert door de geleerden of God het woord "toveren" wel gebruikt zou hebben. Maar dat terzijde! Emmmmm.... waar waren we nou? Ah ja!
Mozes draaide zich om en riep: "Okay gang! Letz take ze bridge!" (Maar dat weet ik niet zeker meer want het was Engels met een zwaar Ivriet-Duits akzent!) En God bulderde: "Hoooo goochemerd! Als "IK" in jouw plaats was, zou ik me het leplazerus rennen naar die stenen brug!"

P.S.: Het schijnt dat er ook sprake kan zijn van een Roest Vrij Stalen i.p.v. stenen brug! Maar naar verluid waren die historici min of meer gebonden aan Thyssen-Krupp)

zaterdag 19 maart 2011

Beestenboel. (vervolg!) Lees eerst bb 1!

Afijn,zoals gezegt, door die gebroken rib en de beesten op bed sliep ik niet al te best. Maar 's middags of wanneer ik ook ontwaak, merken de beesten het onmiddellijk! Bar en Speedy gaan dan meestal links en rechts van mijn liggen zoals het plaatje duidelijk illustreerd. Terwijl ik mijn sigaretje opsteek en het NOS journaal 24 aanzet! dus. Bij het tweede sigaretje of nadat ik naar CNN of Aljazeera gezappt heb begint er zich een vorm van ongeduld af te tekenen! Beide staarten gaan dan syncopisch ritmisch een voorspel inluiden! Als ik ze te lang negeer laten ze hun kunnen horen: zo klinkt een schaap in de wei: "Meih!" of "Meeeih, meigh!"

Bobby de hond vind geitjes hier bij de kinderboerderei altijd interessant. En zodra de katten beginnen ye blaten spring hij op het voeteneind erbij! Bijgevolg neemt Bar de benen en gaat dan als een ram kopjes geven en neemt Speedy de rol van Berggeitje aan. Hop, hop, hop! Van het voeteneind op mijn borst. Nou is die geitentoer normaal al effe naar adem happen, maar, zoals ik al ter introductie zei: Ik had een gebroken rib! (En nog een gebroken vinger, maar is hierbij niet van belang.) Wat wèl van belang is zijn die bokkesprongen! Het ging niet gelijkmatig van hop - hop - hop! Nee... het ging van "hophop" (van de voeten af)en dan terplaatse..... 1...2.....3..... HOP!!! Regelrecht met zijn 5 kilootjes van het voeteinde op de karkas! WAAAAAAAAAAAAAAh! Godmiljaaaaaar... Bar schrikt zich een aap! Geeft mij een kopstoot tegen mijn kaak en Bobby gaat dan als Schapendoes de geiten ff verdrijven! Uiteraard door met zijn slechts 7,5 kiloootjes Speedy achterna te springen. De beide geiten blijven dan met al hun klauwen in het dekbed vastzitten en nadat er met veel kabaal een soort Flamenco op bed plaatsgevonden had, meestal met flinke halen op armen, benen èn.... borst veer ik op... logisch.... met die gebroken rib rechts achter. Weet U wat ademnood is? Vaak automatisch gevolgd door hoestbui! Tenslotte had ik al 2 ochtendsigaretjes op.
En dan zitten de drie apen horen-zien-en-zwijgen mij aan te kijken. Natuurlijk, eigen schuld! Had eerst de beesten moeten voeren en dàn pas sigarettje en tv-journaal - met espresso - doen.
Ik wankel het bed uit - mijn ribben achter goed ondersteunend tegen eventuele missappen - richting keuken. Driemaal was het bijna mis omdat de katten weer vlak voor mijn voeten liepen. Eenmaal het blikje geopend begon het kattenconcert gepaard gaande met een soort psychidelische slalom van de katten. En NORMAAL gesproken - met die ellendige rib - doe ik zoals het moet: door he knieën buigen en NIET voorover. Maar ja... met die pijn en die nu kreisende katten die de Felix geroken hebben en voor mijn voeten blijven staan.... buig ik mij over hen heen. Tenminste... dat was de bedoeling! Halverwege leek het alsof ik een dolkstoot bij mijn rechter nier kreeg. Ja de rib dus:
Ik slaak een kreet, doe terwijl ik weer rechtveer een stap achteruit... boven op de altijd ACHTER mij aan lopende Bobby. KAAAAAIeT, KAAI, Kai! Ik zet een stap opzij, recht op de stofzuigerslang die - al weken wegens die rib - is blijven sligeren; probeer die twee schaaltjes kattenvoer vast te houden die dreigden op de grond te vallen, kreeg weer een zogenaamde dolksteek in mijn rug en wooof.. daar vlogen ze door de lucht! Niet naar de vloer maar naar de UFO's kijkende struikel ik over de eveneens UFO's watchende hond, smak tegen het granieten aanrecht met mijn linker zijborst en terwijl ik ineenzijgende ben zie brok ja na brokje van het plaffond losvallend door Bobby als een meeuw in de lucht gespat worden.
Ik heb niet naar de tijd gekeken dus weet ik niet precies hoelang ik K.O. was, maar ondertussen hadden de katten bovenop het keukenkastje - en Bobby als een ijverige schoonmaker de vloer - gehéél schoongemaakt.

Zegt de dokter: Heb je nou alwéér geknokt in die kroeg daar en nog - nu 2 !- gebroken ribben gehaald ????

Maar dat knokken in de kroeg is het vervolg op knokken in Antwerpen! :)) (wordt OOK vervolgt met inmiddels al weer 2 afleveringen/aangiftes)

vrijdag 11 maart 2011

Beestenboel. (1)

Toegegeven, het is hier tegenwoordig vaak een bende! Fisieke en psychische aandoeningen of vewondingen hebben mij de laatste 2 jaar verhinderd om grote schoonmaak te houden en met gebroken ribben e.d. valt er echt niet te dwijlen of te lachen. Hoewel ik soms pijnlijk hard heb moeten lachen. Pijnlijk omdat lachen, hoesten, niezen(zie ouder blog Niezen is gezond!) of ander heftig longgebruik met gebroken ribben geen senicure is. Ook bukken is dus met gebroken ribben geheel uit den boze. Maar ja, soms doe je het toch effe met alle gevolgen w.o. extra gebroken ribben van dien. Ja, lacht maar...

foto links Bar, rood 16 jaar, Bobby, wit 8, + Speedy, grijs Cypers met witte poten 7 jaar. Ik denk dat ze mijn standpunt over de `Partij voor de Dieren` bediscusieeerden en Bar mij gelijk gaf... LOL! P.S. die foto is anoniem genomen van mijn ww.com webcam! En die zullen (helaas?) na fab.com
het onderspit delven! Maar dat is weer een `Heavy SHIT onderwerp voor http://myopinions.tk en alles behalve deze PLEZANT.TK ! Oh ja... check http://danielmclion.tk voor AL mijn pages en klik astenblieft op alle reklams! Da's tenminste € 0,03 voor mijnen zak! En wie het kleine niet eert...

November 2010. Slecht geslapen. Die gebroken rib rechts achter wekte mij om de haverklap. Dan pas realiseer je hoe vaak je in je slaap omkeert. En mijn 2 katten + oppashond willen hoe dan ook alleen op mijn helft, naast of op mij liggen. Nee hoor, geen gewoonteplekjes! Okay... het is een zijspoor, maar wel belangrijk om een beeld te krijgen voor het vervolg, het eigenlijke verhaal. Dus....

Elke week slaap ik om en om op de linker of rechter matras van mijn/ex-ons dubbelbed. En zodra het bed ´s Zondags verschoond is, wéten zij - de katten en hond Bobby - dat ik op de andere helft ga slapen en liggen ze mij - liefst breeduit zodat ik amper mijn bed in kan - op mijn helft op te wachten. Denk je.. nou, blijf maar liggen, ik ga op de andere helft liggen, zijn ze alle drie wakker! Stomverbaast liggen ze me dan aan te kijken om als ik eenmaal lig, één voor één, Bobby als eerste, naar de andere helft te verhuizen. En vooral Bobby de hond, die zie denken! Kop omlaag, door zijn bovenwimpers kijkend, alof ie een uitbrander gekregen zou hebben, doet hij dan de oversteek... met een blik van: "verdorie... lag just/net zo goe/lekker!" om zich op mijn voeten te werpen en letterlijk een diepe zucht te slaken, nog ff om kijken met een blik van: "Wat JIJ wilt!" De katten kijken eerst nog even de kat uit de boom om zo te zeggen. Gaan parmantig zitten met een afvragende blik: "Nou??? Blijf je daar?" Om eenmaal de tv uitgezet, hun plaats ter linker resp. rechter zijde van mij in te nemen. Als ik dan de volgende dag de slaapkamer in kom, dan zitten ze werkelijk verspreid over het bed links-rechts-op-en-neer kijkend alsof ze onderling een weddenschap hebben afgesloten! En geloof me of niet, zie foto, dat DOEN ze ook! Bar, de rooie kater - en de oudste - zit dan op de juiste helft om onmiddellijk naast me neer te strijken met een genoegzame blik. En dan komt Bobby weer. Ja, weer kop omlaag enz. en zo mogelijk met een nog diepere zucht, echter dan als verliezer van de weddenschap zonder omkijken!
Maar dat was slechts de introductie! U kunt zich nu wellicht een beeld vormen van de eigenheden van de beesten en, niet onbelangrijk, het feit dat ik dus met gebroken ribben en de beestenboel in bed slecht sliep. Wat er de volgende middag gebeurde toen ik noodgedwongen de beesten ging voeren... (wordt vervolgt)

zondag 6 maart 2011

Knokken in Bar-Cafe-dancings: 1. Antwerpse folklore

(verplaatst uit MY OPINIONS, 26-2-11)

In mijn jeugdjaren te Antwerpen kwam ik nogal eens in de Breydel- en Statiestraat, 100m verder rechts op deze foto, het nachtleven bij de "Midden Statie" (achter in deze foto)  Da's beschaafd Antwerps voor Centraal Station. De reden was simpel, ik woonde om de hoek, 500 meter verder, rechts langs de Statie.
Rond 10-11 uur 's avonds was het bijna altijd knokken. Portiers van dancings stonder er niet alleen maar hun zakken te vullen maar effectief als "buitenwipper". In 't Antwerps heet het "buiten vliegen". En dat gebeurde daar dan ook dikwijls letterlijk. Die portiers waren dan ook boxers of gewichtheffers in hun vrije tijd, dikwijls een beetje minachtend als Jerommekes aangeduid. Meestal stonden ze voor "den entree" ongeintresseerd een sigaretje te smoren. Totdat iemand naar buiten wou en 5 frank in zijn hand deponeerde. Of meer wat dan gelijk een vrolijk "Merci hé! Goed thuis!" ontlokte. Of minder, wat dan een sarcastisch "Héla, krottigaard! Zedde van Ollaand?" opleverde. Maar soms dook hij ineens naar binnen. Dat was een teken dat er eentje of meer buiten zouden vliegen. En naarmate het langer duurde, was het voorspelbaar dat er harder en verder gevlogen zou worden. Zo zag ik menig spartelend geval bij broekriem en kraag gegrepen, horizontaal een 2 of 3 tal meters door de lucht vliegen om evenzo horizontaal een buik- en smoellanding te ondergaan. Je kon er om wedden dat de zweefvlieger naar de portier terug liep met de woorden dat dien andere begonnen was of, en dat is echt stom, onder zijn armen door weer naar binnen wilde rennen. Echt stom! Want dat was vragen om een tweede buiklanding of, als het meer een boxer was, een "fameuse ket" op de bakkes te krijgen. Wie slim was droop gewoon af. Maar menige slimmerik kwam dan een uur of zo later terug. Al is het I.Q. van zo'n buitenwipper misschien niet zo hoog, je moet zijn visueel geheugen niet onderschatten! En daar werd nogal vaak een inschattingsfout gemaakt. Met nieuwe noodlandingen of kopstoten tot gevolg. Al weet ik niets van vechten, noch van boxen, die spelregels waren simpel: de sterkste wint! En dat is altijd de portier! Want mocht er eens een serieuze sparring-partner, collega Jerommeke buiten gewipt worden, werd er altijd vals gespeeld: binnen 3 tellen stonden de beide collegas van het etablissement links en rechts ernaast, klaar om een soort blindemannetje te spelen. Met dat verschil dat er vooraf geen blinddoek aan te pas kwam en na afloop menig zakdoek voor de neus gehouden werd. Hoe banaal ook, het had vaak iets komisch èn binnen de kortste tijd stonden er tig belangstellenden omheen. Anders was het als er vrouwelijk schoon buiten vloog. Vraag me niet waarom maar die vlogen meestal per 2 tezamen naar buiten. En dan was het meestal "haarke pluk" tot vermaak van de omstanders. En alleen als het echt teveel "gestamp" onder de gordel werd of te lang duurde en het de portier "zijn voeten begon uit te hangen" wilde hij er zich mee bemoeien. Dan werd hij opeens scheidsrechter. Meestal met de gevleugelde woorden tot de meute: "Allez, 't zal hier rap gedaan zijn, zenne." (Dat hadden ze niet van Jerommeke, maar Jerommeke had het van hun!) "Wat is 't? Moet ik er de polies bij roepen of trapt het af?" (aftrappen = opstappen) En in dat opzicht zijn de vrouwen dan toch slimmer: zij gingen dan een paar meter verderop uithuilen of hun hart luchten bij vrienden of omstaanders, af en toe nog een verwensing naar de tegenpartij roepende. Maar eenmaal een beetje bedaard zijn er andere prioriteiten zoals: mijn haar, mijne schmink, mijn kousen... en komt er zelfbewustzijn boven drijven: "Hoe zien ik eruit?" en "Die heeft er goed van langs gekregen!" Folklore heeft altijd een vast stramien. ;)

(wordt vervolgt)

*Moved from MY OPINIONS*
27/2/11 7:57 PM Tal said...
LOL! Ik geniet. Prachtig, zoals je met de taal omgaat. Ik zie het helemaal voor me :-)

vrijdag 4 maart 2011

Niezen is gezond! LOL!

Ik vond hem weer terug. Max Tailleur's moppenboekje in zakbijbelachtige vorm: Geloof Me! Doordat het kaft van een soort soft pvc is, en het een pocket formaat heeft, was het gewoon achteruit gefloept en achter andere humorboeken beland. Nou heb ik een ijzerstek geheugen, en herkende het vermistte onmiddellijk, zelfs zonder bril. Nee de titel staat er helemaal niet in Braille op. Maar op zoek naar mijn echte leesbril bedacht ik dat niet één van de moppen was blijven hangen. Alle Bram, Moos en Saar moppen die ik kon bedenken heb ik of in Israel of in Miami en New York gehoord. Doordat ik ze zelf vanuit het Engels heb moeten vertalen zijn ze waarschijnlijk beter in mijn geheugen gebleven. Toch heb ik destijds ook een paar keer de Geinlijn van Max Tailleur gebeld en hóór ik die stem nog. Alleen bleef het bij "Segt Moos tege Saar: Oi Saar,". Verder kwam ik niet. Toch is de conference van Wim Sonneveld "Waar is de humor gebleve vandaag de dag, dat vraag ik u af meneer Sonneberg!" zeker ook in geen dertig jaar meer op de radio te horen geweest. En die teksten stan nog helder in mijn geest.
Bril gevonden, even aan tafel. Verdikkeme, zacht pvc is statisch en het boekje is rondom voorzien van een aardige laag stof. Effe blase... pffft! En ja hoor! Het stofwolkje vloog direkt in mijn gezicht. En mijn neus!
Haaaatjaaaaah!
Mijn rooie kater lag languitgestrekt naast mij op de stoel, diep in dromenland! Tenminste, tot ik het stof had weggeblazen en die niesbui kreeg! Bij de eerste nies schrok hij zich een hoedje, veerde met 4 uitgestoken poten recht omhoog. BAM! Met zijn kop tegen de rand van de tafel om beduusd, bijna K .O. terug op de stoel te belanden waarop mijn 2e nies volgde. En omdat ik natuurlijk die klap gehoord en gezien had, keek ik hem aan tewijl ik diep ademhaalde om hen vervolgens de volle laag te geven. Hebt u dat wel eens gehad? Dat je onverwacht kei en keihard in uw handen moet niezen? Juister gezegd drijf en drijfnat. Zodat je niet eens je zakdoek uit je zak kunt of durft te vissen? Zo was ie dus. Maar niet in mijn handen maar over de kat. Ooit eens een kat gezien die een plens water in zijn smoeltje krijgt en niet weet hoe te vluchten? Zo keek hij dus terwijl ik het voor de derde keer nog moest uitproesten. Ik zag kleine druppeltjes aan al zijn snorharen en de punten van zijn oren parelen. Dat katten ook wimpers hebben valt meestal niet direct op maar des te opvallender was het toen. Vooral omdat hij knipperend met zijn ogen naar mij opkeek. En toen kwam de overtreffende trap! Ik barste tegelijk uit van de lach met die derde nies die nog natter leek te zijn. Tenminste, te zien aan de stoel want mijn kat was van de klap tegen de tafel bekomen en had de nieuwe stortbuien niet afgewacht. Er volgden nog een paar opeenvolgende windkracht 10 Beaufort met bijbehorende stortregen die ik nu erg "handig" wist op te vangen.
Met tranen in de ogen, stof op de bril en zeiknatte handen rende ik naar de badkamer want door het niezen en de lach was de druk op mijn blaas plots tamelijk kritiek geworden. Terwijl ik handenwassend in het fontijntje nog stond na te lachen hoorde ik merkwaardige geluiden uit de woonkamer komen. De kombinatie van gemauw en geritsel van een plastic tasje? Tot mijn stomme verbazing vond ik mijn kat die met zijn kop door het handvat van een rondslingerend plastic tasje was geraakt en vergeefs probeerde met gekke bokkensprongen het tasje van zich af te schudden. Toen ik het beest van deze last verlost had rende hij laag bij de vloer de slaapkamer in om zich te gaan wassen. Uitgelachen, de tafel afgenomen en stoel drooggevreven, nam ik weer aan tafel plaats. Nog even een vochtig doekje over het boekje en terwijl ik de kat schoorvoetend weer de woonkamer zie binnen schuifelen sla ik het ergens middenin open. "Van de regen in de drup!" Beetje flauw mopje maar ik had wel de gieberlach vanwege de toepasselijke tittel. Ik sla het blad om:
"Kat in de zak!" Wat Saar tegen Moos ook zei weet ik niet meer, maar gelachen heb ik wel! :))