La vita DOLCE & GABANA : business as usuall....

HNiets is plezanter dan in Italië te zitten met italiaanse vrienden die behalve gezamenlijk passies of interesses delen - zoals bij voorbeeld opera en theater - ook nog wereldtop deskundigen zijn in hun vak in het buitenland!  Tenminste, voor mij dan.

Het spreekt vanzelf dat kunst, theater, gastronomie, rechten en (wereld-) politiek in mijn straatje liggen, maar net als mijn poly-glotterij  - het lezen, schrijven en spreken in héél veel talen - ben ik bijna over alles wel een beetje tot behoorlijk  op de hoogte,  maar nergens excellent in!  Tenminste, dat vind ik zelf, en lezen en schrijven in 10 talen vind ik geen excelleren maar een noodzaak voor mezelf.  Vandaar dat ik na 3 weken op Kreta en nog steeds geen Griekse zin kunnende uitspreken nooit naar Griekenland ben teruggegaan al stond Athene al sinds de Olympische spelen van 1962 (?) en mijn lessen kunstgeschiedenis op de Balletschool wèl hoog op mijn verlanglijstje.

La dolle vita? 

Italië is van dag één dat ik er was een boeiend land.  Een zijdelings amoureuze affaire met een Italiaan die alleen Italiaans sprak heeft er zeker toe bijgedragen dat ik het volgende jaar redelijk vloeiend Italiaans sprak en Italiaanse kranten las, maar als zoiets als reïncarnatie mocht bestaan, dan ben ik beslist een Romein geweest 2000 en 300 jaar geleden die ook in noordelijke provincies gezworven of gediend heeft.  Ik ben vanaf mijn eerste dag in Rome, alweer 37 jaar geleden, als thuis geweest.  Gewoon mijn neus achterna lopende stuitte ik telkens op half verborgen restanten uit het oude Rome, plaatsen die al eeuwenlang door homo's gefrequenteerd werden en andere toevalligheden die mij aan "het toeval" deden twijfelen.

Ook toevallig, maar anders, is de ontmoeting met Giancarlo Corsetti. Toen terug uit Yale, professor Economie aan de Universiteit van Rome, inmiddels  via Firenze, aan de top van wereld economen en prof in Cambridge.  De kennismaking, alweer tig jaren geleden kwam omdat hij getrouwd is met een collega belichtingsontwerper die in Yale voor Hans belicht had. 

We konden dit jaar in hun huis in Rome vakantie houden omdat zijn nu natuurlijk in Engeland wonen, maar toeval of niet, hij moest enige conferenties in Rome bijwonen inzake de Economische crisis in Europa. 

Kijk, toeval of niet, sinds 2008 probeer ik mij een beeld te vormen van wat en nu wèrkelijk aan de hand is.  Dat doe ik voornamelijk door commentaren en analises in Le Monde, Süddeutsche Zeitung, NY-Times, NRC-Next, de Morgen, La Stampa (e.a.) kranten op internet te lezen.  En dan liefst de Duitse kranten over Frankrijk, Le Monde over bijv de DEUTSCHE BANK enz. 

Hoe je het ook draait of keert, behalve zware kritiek op de regering of de eigen politici,  het bevuilen van het eigen nest  in de krant, dat blijft een soort zonde!  Tenzij je zoals Waker NL alles wel weet omdat het in DE kant stond of gisteren nog op DE tv,  is het voor mij alles behalve simpel, alles behalve duidelijk, maar kan ik toch in grove lijnen zien wat er aan de hand was, is, en waarschijnlijk nog een tijd zal aanhouden. Maar hoe precies, en belangrijker nog, wat te doen en vooral wat niet te doen, dat blijft gissen. Natuurlijk, "alla Geert  Wilders Simplisme" en de stamgasten van zowat elke kroeg is alles heel simpel! Toch! 

Dus... Yes!  Daar ga ik Giancarlo naar vragen!  Maar bij die gedachte komt weer de realiteit: hij is een professor en ik weet eigenlijk überhaupt NIETS van economie!  Althans, niks van modellen, projecties en weet ik veel uit het vakjargon.  Effe Giancarlo  Googlen dan maar...  LOL!  Probeer maar eens. Ruim 20 jaar publicaties, dissertaties, presentaties... 

Maar een paar dingen springen dan toch in het oog.  Uit 2011 - 2013: een heel verhaal over Griekenland en de ECB, de z.g. Wonderen van Berlusconi, een hint terzijde over de Nederlandse eigenaardigheden... Nog steeds véél te véél om te begrijpen, met daarbij complete tabellen en grafieken met "grieks-wiskundige" formules waar ik dus ècht niets van kan maken, maar toch net mooi  en interessant genoeg om een aantal aanknopingspunten te vinden die blijkbaar mijn vermoedens wetenschappelijk onderbouwen.

Verbazing en bewondering van Giancarlo dat ik dat opgezocht èn nog doorgenomen heb ook.  Als je dan als "layman" een paar vragen en theorieën hebt die hout snijden, kan de lol niet op.  Ook al gaat het dan juist om tragische situaties en morele vragen die meer met politiek en psychologie gaan; om van massa psychoses maar te zwijgen.  In zoverre is het dan ook weer leuk om uit zijn mond te horen hoe hij "denkt" over politiek en democratie inzake economische problemen.  Zonder hem woorden in de mond te leggen, komt het er toch op neer dat als je problemen echt wilt aanpakken er echt gekozen moet worden :  "ieder voor zich en god voor ons allen" waarbij de machthebbers voornamelijk zichzelf en hun eigenbelang in de gaten houden, of een sociale benadering waarbij de pijn in de portemonnee inderdaad door de sterksten geleden moet worden.  

Echter, het nadeel van democratie is natuurlijk dat zelfs in een 2 partijen systeem, er zoveel smaken, geuren en kleuren aangeboden worden dat haast niemand weet waarvoor hij stemt en overal ter wereld 1/3 uit angst voor iets onbekends op z.g. Simpele, populistische leuzen en kreten afgaat.  Daarbij natuurlijk "de schuld" op zondebokken projecteert: het zijn de moslims, de zigeuners, de rijken, de werkelozen, de politici.... (Eens de Joden) kortom, die zichtbaar anderen die je wel eens gezien hebt.

De vraag waarom Berlusconi zo populair was kan niet beantwoord worden.  Tenminste, niet wetenschappelijk onderbouwd, omdat er gewoonweg geen meervoudige studies over zo een populist bestaan.  Maar, en dat vermoed ik dus ook, ergens willen veel mensen óók zo - banaal, onbeschoft, stinkend rijk - zijn of worden.  Zeg maar: een persiflage van "the American Dream".  En, in mijn perceptie, het idee dat als je "aan de goede kant" staat, je deelgenoot wordt.  Uiteraard is dat een volstrekte illusie.  

Maar terwijl het ene schandaal na het andere zich ontvouwd, blijft het blijkbaar "lekkermakend" om jezelf met populaire personen te vereenzelvigen. En omgekeerd, eenmaal het tij gekeerd, je volledig af te zetten tegen gevallen loozers.  Maar dat was in het oude Rome al zo.  

Terwijl ik nog zit te broeden hoe ik dit deel van het verhaal zou kunnen afsluiten lees ik in de NRC-Next een stukje over Dolce & Gabanna.  Worden de twee wegens belastingontduiking veroordeeld?  De volgende dag is het business as usual. :/ 

En dan hoor ik Gian Carlo weer:  iedereen is geïnteresseerd in het nieuws of schandaal van de dag.  Maar als bijv. de banken crisis  na 3 jaar en vele miljarden belastinggeld nog steeds niet opgelost is, komt het goed uit als er ergens een "lente" opstand of andere verschrikking plaats vind. Oftewel, er ander nieuws van de dag is, zeg maar: business as usual...  

Linksvoor: ondergetekende  . rechtsvoor: Giancarlo 

(Wordt vervolgt!) 

Daar waar ik woon. (ISBN 978-94-90439-02-6)

Toegegeven, ik struin de laatste 15 jaar niet meer de boekhandels, antiquariaten en boekenmarkten af. Simpele reden: ik kan echt geen boek meer kwijt. Naast de 8 planken op 6,20 m héél secuur afgesteld in de woonkamer - dus 50m boeken, staan er nog grofweg 7m kookboeken en tig verhuisdozen gestapeld met... Boeken. :/

Maar toch valt mijn oog geregeld op oude boeken die "weggegooid" zullen worden of zijn, of op overschotten e.d. die mee te nemen zijn. En ja, dat trekt toch mijn oog. Zo vond ik 18e, 19e eeuwse boeken die "gebruikt" zijn, maar ook vaak restanten nieuw die blijkbaar geen aftrek hebben. Zo ook het in de titel hierboven voornoemd werkje. :)

Een opdrachtwerk van de woningbouwvereniging Rochdale. Met daarin o.a. verhalen uit de Bijlmer GRUBBEHOEVE. Afgezien dat ik de personen zoals Henno Eggenkamp inmiddels bijna 40 jaar ken, 1 mei 1973 kwam ik in Gooioord te wonen, is het een oh & ah & hé belevenis. (De verhalen buiten de Bijlmer heb ik op dit moment nog niet gelezen, maar zien er soortgelijks uit.)

Nog opmerkelijker vond ik in de introductie een aantal statistieken. Gevoelsmatig en observerende heb ik al jaren geleden aan en over supermarkten als AH e.d. geschreven dat het waanzinnig is om met aanbiedingen als 2 + 1 gratis of zelfs 1+ 1 gratis aan te komen zetten met aardappels - groenten alsof we nog in de vijftiger- kroostrijke gezinnen - jaren leven. Hoeveel mensen hebben er nog behoefte om DRIE of 2 bloemkolen te kopen??? Wat moet ik - en velen met mij - in ons uppie met 2 of 3 bloemkolen of komkommers??? Niks dus! Zet een bloemkool aan 50% korting; dan wil ik misschien een bloemkool I.p.v. Andere groente kopen.
Maar blijkbaar heb ik het mis? De Bijlmer is een-en-al kroostrijke gezinnen van 6 - 12 mensen? Ik riep telkens dat er waarschijnlijk bijna de helft eenpersoons huishoudens zullen zijn en kroostrijke gezinnen hooguit 30% zou zijn. Wat blijkt :
1-persoons huishoudens 55 %; 2 persoons 20%; een-ouder gezinnen 10 %; gezinnen 4 personen 15 %.
Met andere woorden: slechts 15+ % (een-ouder kàn ook 4+ kinderen hebben, maar zijn echte uitzonderingen) zou eventueel 3 komkommers of bloemkolen te slijten zijn!
En statistisch gezien zal 75 % dus hooguit één bloemkool te slijten zijn. Tenminste: in mijn domme Belgische logica. ;) Ik zou dus zeggen AH en consorten: doe één bloemkool of komkommer @ 50% in de aanbieding en lees het werkje "Daar waar ik woon."

Yab Yum - Het Circus van de Nacht

Omdat het inmiddels de laatste voorstellingen zijn, wil ik mijn toch vernietigende kritiek schrijven. Bij opera begint het met de muziek. Al is het verhaal nog zo sterk, al zijn de zangers wereldsterren en het toneelbeeld adembenemend, als de muziek niet te pruimen is, houdt alles op. Bij musical ligt het in mijn opinie nog moeilijker. Daar begint het met het verhaal. Als dat een lappendeken is van bijeengezochte "grappen" dat begeleid wordt door lawaai dat muziek moet voorstellen, houdt ook alles op.

Het verhaal is dus géén thriller, geen erotiek, geen romantiek, maar een reeks bijeengezochte nichtengrappen die de rode draad zou moeten zijn. Nou, het was hooguit een roos draadje dat bovendien - en gelukkig - regelmatig doorgeknipt werd. Op de lollige vette grappen na waren de teksten ronduit abominabel! De dialogen van een goed bedoelde schoolvoorstelling kwaliteit, en de liedjes qua tekst wellicht nog redelijk al is er niets maar dan ook niets bij mij blijven hangen. Daar is dan het grootste struikelblok: er was geen muziek maar lawaai! Ronduit beschamend banaal lawaai dat wellicht op een verjaardagsfeestje met hoog alcoholpromillage als keihard en vet beschouwd kan worden. Zo was er om één voorbeeld te noemen een dans van de heren ganoven: Bestaande uit electische Bas tonen begeleid door monotoon op de tel geram op een koffieblik of iets dergelijks. Nou denk je na 16 maten en na 32 maten: nu komt het! Nu gaat via het keyboard al dan niet opgenomen de strijkers en het hout en koper een ondertoon of melodie brengen. Fout! Het blijft bij dat Bas lawaai en koffieblik. Zo erg zelfs dat ik als oud danser en choreograaf halverwege de ogen en oren sloot. En toch waren de choreografieën niet slecht, de costumes en decors van Jan Arntzen zeer blits en flashing en de belichtingen (ja, ik ben ook lichtontwerper) niet buitengewoon oh-ah-erlebnissen, maar smaakvol kleurig.
En daarmee kom ik op de positieve punten. ;)
De spelers deden overtuigend hun best om zo goed mogelijk over te komen. Laat ik het zo stellen: GROENEVELD, als lollige nicht had zelfs een complete cabaret scene na de pauze van eh, 10 minuten of zo, die hij overigens voortreffelijk wist af te werken. "Waar hadden het ook weer over? Oh ja...." Terug naar het verhaal. :/ Tja... Zo kan je voorstelling oprekken tot vermaak van cabaretliefhebbers.

Geen twijfel mogelijk, zij is echt geweldig. Zeker als ma Flodder, maar ook hier als Tos (?) is onze NELLY FRIJDA van lollig tot innemend. En de andere spelers zangers? Niets mis mee als ze tenminste geen onbenullige, te vette, of niet uit te braken teksten en dialogen moesten hebben die ook nog door lawaai begeleid als songs moeten overkomen.

Wat wél geweldig was waren de 4 paren met hun circus/variété acts! De echte wereldtop zit helaas in Las Vegas (Waar ik dus inderdaad met ademnood zit) en zie je rond Kerst op TV vanuit Monte Carlo. Maar deze acts waren elk op zich groots! Het eerste paar met het meisje op spitzen deed mij gelijk aan Zizi Jeanmaire in haar jonge jaren en 40er jaren films denken. Door de muziek leek het wat gedateerd maar toch, geweldig. Dan het paar aan de nieuwerwetse hangriemen. Halverwege bungelden de tranen aan mijn kin. Jeetje, als ik 40 jaar jonger was geweest had ik graag aan eens door die jongen hangend en wel genomen willen worden! ;) Ook het ballen jonglerende paar was misschien wel niet zo spectaculair, maar wel een waar genoegen. En dan is er het Nederlandse paar dat als ENIGE met naam vermeld wordt op de site. Héél goed hoor! Maar waarom worden de andere 3 paren niet met naam en biografie vermeld??? Is het niet "bon ton" om te melden dat het (waarschijnlijk) om Roemen en Bulgaren of andere oostblokkers gaat? Op Peking na zijn er geen scholen waar absolute top gymnasten, acrobaten en "variété" artiesten opgeleid worden van wereldklasse behalve in? Juist! Bulgarije, Roemenië, Oekraïne...

Wat mij betreft hadden de variété artiesten 3x mogen optreden en was het hele oelevelleverhaal van Yab Yum en de afschuwelijke bijbehorende z.g. muziek geschrapt! Had de zangers méézing nummers gegeven en ach, een stukje cabaret of verbindende mop kan ook. Met soortgelijk decor en costuums van Jan Arentzen en een goede orkestband. Dan was het een avond variété van topniveau met nederlands tintje geweest. :)

http://www.stardusttheatre.nl/index.php?page=production&id=53&pageid=fotos

Wie mijn paard slaat, slaat mij!

Uitdrukkingen, gezegdes en spreekwoorden zijn al eeuwen oud. Vaak al zo oud dat niemand nog weet waar het om ging of wat het voorwerp of werkwoord was resp. betekende. Alleen de intentie lijkt wel te kloppen. In veel Jiddische uitdrukkingen is er sprake van een metafoor die bijna niet uit te leggen is. Ook in Antwerpse uitdrukkingen zit vaak een metafoor. Maar sommige Antwerpse uitdrukkingen zijn onverklaarbare onzin, tenzij je de ironie ervan aanvoelt. Voorbeeld: u komt op visite, en na de verwelkoming met alle obligate vragen en antwoorden als "en? hoe is't er mee? alles goe?" zegt de gastheer: "Allez, bon,  pakt nen stoel, en staat een bitje.”  [= beetje.  Wil zeggen: welkom maar niet te lang blijven (ouwehoeren/beklagen/roddelen...)

Natuurlijk kennen we allemaal uitdrukkingen als "wie het schoentje past, trekke het aan" , "ieder vogeltje zingt zoals ie gebekt is" en, daar gaat het mij nu vooral om, "wie mijn paard slaat, slaat mij!"
Gek genoeg hoor je het zelden gezegt worden, terwijl het net als die beroemde splinter en de balk in het eigen oog, elke dag, overal voorkomt. Neem nu de nieuwbakken Antwerpse Burgervader wiens naam ik niet zal noemen: menig columnist van niet nationalisch Vlaamse signatuur heeft het natuurlijk druk met spijkers op laag water zoeken naar de smaak van NV-A stemmers of ronduit het manneke in zijn calsonneke (onderbroek) te zetten tot grote pret van niet NV-A fans. Zo stond er in De Morgen een column met het verzoek 'mans naam niet meer te gebruiken. (Meneer de burgemeester's naam blijkt het laatste half jaar alle records gebroken te hebben in alle media.) En lap zeg, gelijk stromen de reacties het digitale net op. Als een sneeuwstorm! De eerste reacties zijn zuur, de latere gniffelend en dan gaat het balletje rollen. Dan komen de eerste persoonlijke reacties! En reken maar, wie MIJN burgemeestertje slaat, slaat MIJ! Ad Honimen!

Dat ik tòch een Antwerpenaar ben is wellicht debet aan mijn neiging om dan is goe mê hun voeten te gaan spelen, maar na 43 jaar in Amsterdam vraag ik u af waar de humor gebleven is vandaag de dag, dat vraag ik u af. ;)

Via-via belande ik door Google bij de site van de Vara, en wel bij vraag en antwoord, de uitlaatklep dus, naar aanleiding van een uitzending van "Kassa!" waarbij een vergelijkend onderzoekje naar supermarkten een lawine aan "wie MIJN supermarkt slaat, slaat MIJ!" Een "deskundige" die schijnbaar een Plus supermarkt stroman is, had zich laatdunkend over de Aldi en Lidl uitgelaten. Kabaam! Ad Hominem! Één reactie was opvallend anders; een observatie. "Hoe opvallend merkwaardig het was dat zoveel mensen voor die (of de andere) supermarktketen op de barricaden sprongen en gingen verdedigen". Inderdaad, het is "hun" eigendom niet, maar net als dat paard - dat ook niet persé hun "eigendom" hoeft te zijn.

Waarom zouden al die bedrijven op hun sites een MY..... of MIJN...... Log-in laten instellen? :D

Spruitjeslucht en de geur van spruitjes.

Toen ik in 1970 in Amsterdam kwam wonen werd ik met allerlei "vreemde" Hollandse gebruiken geconfronteerd. Zo had mijn hospita van mijn eerste adres, Koninginneweg - boven boekhandel Bas- een petroleum stelletje waarop dagelijks gesudderd werd. Mijn hospita was geen Amsterdamse maar Nijmeegse en verzekerde mij dat je niet kon koken zonder dat olijfgroene geëmailleerde ding. Zoals altijd, de geur van je eigen lichaam, huis of stal, die is je eigen. Zelfs al hebben anderen de wensdroom om een houten wasknijper op hun neus te zetten. Menigmaal besteeg ik aanvankelijk de trap naar 2 hoog bijna brakend van de petroleumlucht. Maar zoals gezegd en bekent, alles went. Op een dag besteeg ik de trap snuivend en bijna kokhalzend wegens een wel héél vreemde lucht. Haar zoon en dochter, beiden zo rond de 15 jaar, die als ik de trap op kwam geheid even, met het hoofd om de deur kwamen groeten, stonden al bovenaan de trap met hun vingers hun neus dichtknijpend. "Bag mneer Baniel, be eten banafond zpruitjes, baaaah" en "wij lusten geen sdink zpruitjes" vulde zoontje aan. Daarop kwam mijn hospita het portaal op: "Zo, goedenavond meneer Daniel. U als Belg weet vast wel hoe lekker spruitjes zijn, niet?" Nog voor ik überhaupt iets kon antwoorden verwees zij mij van mijn kamer richting de tegenoverliggende keuken. Alsof ze sim-salabim, een konijn uit een hoge hoed ging toveren, haalde zij het deksel van de pan op het petroleumstelletje. Een grote dampwolk ontsteeg de pan en vulde niet alleen de keuken maar ook de overloop. En, het was niet alléén maar damp! Een werkelijk misselijkmakende geur vulde het pand. "Bwaaaaah, getverderrie gatver...." klonk het op de overloop en zoon sloop zich op het toilet op. Nou ben ik nogal gewend om deftig beschaafd over te kunnen komen, maar toen kwam de smoes "Even mijn jas uitdoen" goed te pas. Mijn god zeg! De geur van bloedworst oftewel beuling in Antwerpen resp. boudain in Parijs deden mij vaak slikken om opkomende oprispingen tegen te gaan, maar dit was echt verschrikkelijk! In mijn kamer schoof ik zo stil als mogelijk het raam omhoog. Het houtje van ongeveer 10 cm dat het raam normaliter openhield was onvoldoende dus, ... 3 boeken als alternatief, werden behoorlijk beschadigd. Maar jawel, "ik kon mijnen kop buitensteken" zoals we dat in Antwerpen zeggen.
Het gonsde als een bijenkorf in mijn hoofd: hoe voorkom ik haar te beledigen, hoe kom ik hier weg, en, hoe voorkom ik dat als culinaire Belgische meneer "effe proeven meneer Daniel!" werkelijk misselijk zou worden? Let wel, zoontje had zich al op het toilet opgesloten! Heden ten dagen kom je met een smoes van "krijg net een telefoontje" wel aan uitstel van executie, maar in 1970 waren er geen mobieltjes en de enige telefoon was op 1 hoog nota bene. Nog met mijn kop buitenhangende hoorde ik het bekende "klop, klop-klop-klop!" op de deur. "meneer Dániel, bent u daar?!" ( Tja, waar anders? ) Ik zweer u, ik kan niet liegen! Maar toen floepte het eruit, mijn jas pakkende: "Oh mevrouw het is al zes uur? Helemaal vergeten, ik heb om half zeven repetitie!!!" en stormde de kamer uit. "U heeft uw sjaal vergeten meneer Daniel, en het wordt koud hoor!" riep de hospita terwijl ze het ding langs de trap liet vallen.

De volgende dag kwam zoontje aankloppen. Ik zie hem nog binnen komen... :) Zoals altijd ging hij zonder iets te zeggen eerst mijn boeken - met schuin hoofd - bekijken. Met rug naar mij toe klonk het opeens: "Zo, u hebt zich er gisteren mooi tussenuit gewerkt!" Hij draaide zich om en voor het eerst (denk ik) keek hij mij staalrecht in de ogen. Nu had ik de neiging om weg te kijken... maar hield vol. De sterkste wint? Plots liet ie zijn blik vallen. En zei toen: "Kunt u ons moeder niet leren koken? Want zij kan der echt niks van. "

Ander verhaal! Hoewel mijn echtgenoot Hans, nu, na bijna 40 jaar met mij en de belgische familie nog steeds geen spruitjes wil eten, ook al is er geen spruitjeslucht, ben ik gek op spruitjes. Er staan in de Allerhande van AH van november een aantal tips en recepten met spruitjes die kloppen. Maar er staat ook een opmerking dat kastanjes en geroosterde amandelen ideaal zijn bij spruitjes. Nooit bij stil gestaan. Maar op kerst eten wij kalkoen gevuld met o.a. kastanjes, en daarbij spruitjes. En dàn smaken die spruitjes des te beter! :)

Hiel dat Antwaarpe, hiel dat stad...

Ik overweeg om "Mijn" geboorteplaats Antwaarpe te laten veranderen in Ghant. ;)
Na 42 jaar in Amsterdam ben ik nog steeds Belg. Maar eigenlijk Europeaan die het liefst een paspoort zou willen van the United Nations. Net 16 jaar was ik toen ik op vakantie in Amsterdam de landing op de maan met ingehouden adem "meemaakte". Al had ik in de jaren daarvoor mijn vakanties in Parijs doorgebracht - ook bepaald geen dorp - en van Oostende tot Dinant, van Wuustwezel tot Kortrijk bijna elke plaats in België kende, die zomer, toen voelde ik mij in Amsterdam alsof ik ook op de maan was en naar de aarde keek. Naar een stipje waar de Strangers en de Poesje waren. Naar heel dat stad waar de Pajottenberg en Wezenberg en Noordkasteel verdwenen waren ten gunste van "onzen E3" (nu E17) en de zoveelste havendokverbinding. Waar de Pre-Metro werken de Teniersplaats en verlengden in alle windrichtingen adembenemend blootgelegd hadden. En waar de Volks Unie marcheerde met slogans als Vlaamse officieren voor Vlaamse soldaten en vooral Vlaanderen Vlaams -en oep Sint Anneke mosselen, repliceerde mijn vader dan.
Hier in Amsterdam zag ik "HAIR!". Niet alleen de show in een machtige tent op het Stadionplein, maar gewoon overal in de stad. "When the moon, is in the seventh house" klonk het constant in mijn oren. En zeker tijdens die maanlanding. Maar net als de Apollo raket, keerde ik terug naar huis.
Zoals Armstrong in een interview ooit zei: de spanning van dat onbekende terrein, zelfs met de mogelijkheid dat je nooit meer thuis komt is overweldigend. Maar dat terug thuiskomen is na alle sentimenten alsof je opgesloten word.
"Hiel die stad" die toch van mij was leek ineens de zologie geworden te zijn. En ik was de Guust de gorilla, de beroemdste bewoner van de zoo. Of ik nu op de De Keizerlei liep, op een bank in't Stadspark zat of in den Twie naar de Suikerrui stond, overal was het datzelfde "lieke" (: "Zeg is, hedde da na gezien? Da gasje mê die lange kalot, da kaanten hemmeke en die roze broek? Dat da zo over 't straat daarft!" En verderop in de Gemeentestraat hing weer een affiche aan het venster: Vlaanderen Vlaams! Kiest Volks Unie!" en op de deur in schoon Vlaams: "Defendus au Nord Africains." Dat ter onderscheiding met het café naast de valiezenwinkel 20 m verderop waar de mensen ook even stil bleven staan: "Hedde da gezien zeg, ge zult daar mor per abuis binnen gaan, mê al die zwarte mannekes en tjoek-tjoeks!"

Nu was ik 17 geworden en hoewel het toeval niet helemaal alleen stond, werd ik door ons ma op het perron uitgezwaaid met de zakdoek waarmee ze juist haar traantje opgedept had. En tuut-tuut zei den trein en de statie vertrok. Op weg naar het paradijs dat Amsterdam heette was het alsof er iets van me afgleed. Ik had mijn Antwerpen verruild voor mijn Amsterdam, van cape canaveral naar de maan. Met één verschil. Ik ging op de maan wonen en zou geregeld het week-end op moeder aarde terugkeren. En 16 jaar later, na vaders dood, geregeld enkele weken blijven om "ons" moeder te helpen met de grote kuis of reparaties te verrichten aan dat kot van ons.
Pas in 1989 kwam het definieve afscheid toen na moeders dood ons schoon huis bij de notaris niet meer van ons was. Bij het afscheid van de gazettenvent drong het tot me door dat ik ook de Nieuwe Gazet kwijt was. Een bron van ergernis, en tegelijk de bron van informatie waarop en waarover - zelfs die van ons- zich in't stad ergerden, blijkbaar onveilig voelden of zich schaterend mee amuseerden. "Ja menier, Partir c'est mourir un peut." Zei de gazettenvent in schoon Antwaarps, "maar allez, gij zijt allank geleje al weggegaan, 't is just de leste valies."
Die leste valies, die laatste koffer. En hoe poëtisch het ook mag klinken, vooral in het Duits "Ich hab' noch eine Koffer in Berlin" er bleef toch echt een koffer achter! Hiel dat stad, da Antwaarpe da toch ook van mij was. En zo is het tot op de dag van vandaag! Alleen zijn er de laatste jaren onder het Vlaams Blok en Belang - dus voor Bartje en de NVA - zoveel huiveringwekkende vanzelfsprekendheden "bon ton" geworden dat ik de laatste keren in Antwerpen alleen nog pas na middernacht en veel later door 't stad ging wandelen. Nee, de mensen blijven niet meer staan om mij aan te staren met de woorden: "hedde da gezien zeg? Da die zo over 't straat daarft te lope.....". Maar naar goed Antwerpse gewoonte laten mensen je De Gazet uitlezen in 't café om dan, nog voor ze opgevouwen is hùn "point de vue" of "hun gedacht" uit de doeken te doen. Ging ik er vroeger tegenin, sprong ik uit mijn vel of trachtte ik de achterkant van het gelijk boven te halen, nu doet het mij pijn. Alsof er doodleuk in "die koffer", mijn leste valies, geplast wordt. En dat doen Bart De Wever en de zijnen... waarschijnlijk met veul genoegen. Immers, als zij Zwartzakken zijn, dan ben ik tenminste nen lelijken deserteur, en gaat het mij niet aan om mijnen bebbel te roeren over HUN Antwaarpe... dat ooit ook van mij was... en nu in die oude schoenendoos met "onplooibare foto souvenirs" anno 1930 en 1955 bij de vele doodsbrieven van toen tegen vergeling veilig, mijn lest valies geworden is.

Queen Kamp? #ikhebpaarsgestemd

oftewel:
De nieuwe kleren van de keizer.

In de NRC next van maandag 17 september stond een wèl leuke fotoshop karikatuur op de Panache pagina van Koningin Kamp met als boventitel: Verkenner. Maar eerlijk gezegd, ik vind dat Verkenner Kamp niet eens tot Hopman bevorderd dient te worden. Tenzij het als karikatuur leuk gebracht kan worden dat de hopman in het broekje van Markje kijkt wat daar te vinden is en SamsoN er naast zit en vraagt: Oh, Geertje, wat doet die meneer met Markje zijn kroonjuweeltjes? En Geertje antwoord dan natuurlijk dat de hopman op zoek is naar iets waar Nederland zijn vingers bij kan aflikken.
Uiteraard, zo'n karikatuur zou nu een storm van protest ontlokken in Nederland waar ooit de Sekstant, Gandalf en de Mon Ami letterlijk op de stoep van de AKO in de Leidsestraat lagen! Wim Kan, bijvoorbeeld, zou nu - terstond herrezen - onmiddellijk op de Dam de Japanse vlag in de hens gooien en alle kinderdagverblijven zouden door verontwaardigde kiezers bezet worden met spandoeken als "Kampen af van onze kinderen!" En, last but not least, VVD hopman Wiegel zou zich naar De Wereld Draaid Door reppen om zich mea culpa te verontschuldigen voor zijn fout uit het verleden. "Sinterklaas bestaat wel, maar hij zat niet dáár," om besmuikt te bekennen, "nee, ik ben hier!" Toch?

Nou heeft Rutte weliswaar volledige radiostilte bij alle tv-zenders afgekondigd, maar tot mijn verbazing valt er op Twitter ook maar weinig te "horen". Na alle peilingen en debatten die telkens monsterachtige reeksen aan voorbijrazende tweets opleverden, waarbij 130 km per uur een slakkengang is, zit iedereen nu blijkbaar beduusd in zak en as thuis. Niet de vingers aflikkend of twitterende, maar neuspeuterende. Het moest toch Linksom, néé Rechtsom! Vooral stabiel! En, niet Rutte maar SamsoN was de winnaar van de debatten toch? Maar nu hebben we een verkenner wiens taak het is om in de zakken van Rutte en SamsoM naar wisselgeld te zoeken voor een regering "van stabiliteit". Want één ding is duidelijk, de kiezer is echt aan zet geweest en heeft PAARS gestemd. Pardon? Heb ik iets gemist of zo? Willen Maurice en alle andere peilers effe een steekproefje houden om er achter te komen hoeveel kiezers er werkelijk op de VVD èn op de PvdA gestemd hebben? Wellicht kan het gewoon op Twitter? @mauricedehond #IKhebpaarsgestemd of #ikhebNIETpaarsgestemd ?

Met de troonrede en de miljoenennota in het vooruitzicht vroeg ik mij vannacht werkelijk af wat voor poppenkast stukje er nu eigenlijk uitgevoerd wordt. Zodadelijk volgt een troonrede met de uitkomst van het "Lente akkoord" waarvan - naar verluid tijdens de campagnes - de houdbaarheidsdatum 12 september was? Maar erger nog dan bij A.H. waar op de laatste dag van houdbaarheid royaal 35% korting gegeven wordt, krijgen we nu een "week overtijdse" aanbieding van iets waarbij Nederland aanvankelijk zijn vingers bij kon aflikken, zo kunduz-groen geworden is dat het Sap bijna geheel verdampte en, nu tegen paars aanlopend, alsnog koninklijk opgediend word. Volgens mij lusten de honden, behalve Maurice misschien, er geen brood van. Het kan straks hooguit tot een hilarische Koefnoen aflevering leiden als Geertje met SamsoM hun niet de kaas van het brood jatten tijdens de algemene beschouwingen van deze dan bijna zwart uitgeslagen miljoenennota. Het zou me niet verbazen dat zodra het koffertje opengaat, de miljoenennota vanzelf naar de kamervoorzitter loopt of tot tegen het plafond spat. Maar, eerlijk is eerlijk, ze doen het wéér. Pruimen voor tomaten verkopen. Kompleet met "De kleren van de Keizer" in de gouden koets. Autochtoner Nederlands kan het haast niet.